سنت که میگذرد تازه رانندگان تاکسی را درک میکنی که چرا برای انسان هایی که نمیشناسند و دیگر هیچ گاه نمیبینندشان دردودل میکنند.
گاهی اوقات انسان نیاز دارد که فارغ از نصیحت و قضاوت حرف هایش شنیده شوند و این حجمه سنگین حرف های نگفته را زمین بگذارد.
سخن گفتن حضرت علی با چاه آب نیز از این قضایا مستثنی نیست.
دلِ شکسته را اگر تیمار نکنی سر به جانت میگذارد و فاتحه میخواند برتمام روزگارت ،قلب زخم خورده مرحم میخواد تا دوباره زندگانی کند و نوید روزهای خوب را به این کالبد خسته بدهد.
گرچه در این روزگاری که ما زندگی میکنیم کلمات بیشتر از گلوله آدم هارا میکشد‌ و جان دوباره قلب های بیمارشان را میگیرد.
میگویند حال این روزهایت را به خداوند محول الاحوال بسپار تا به احسن الحال تغییر دهد اما مگر جای خدا در قلب بندگانش نبود؟ چطور توانستند معبد پرستش خداوند یگانه را بشکنند و هیچ بر سر روزگارشان نیاید. نکند تبر را برگردن تقدیر نهادند که این گونه سرخوش ایامشان را میگذرانند و وجدانشان مملو از عذاب نمیشود.
ما که هنوز دل پا گذاشتن روی سنگ قبرهارا نداریم و اظهار ندامتمان به آسمان میرود اگر لحظه ایی پایمان بلغزد؛ چگونه شما پاروی دلهای اشرف مخلوقات خداوند میگذارید و جهانتان نمی ایستد.
کاش برای دلشکستن نیز قانونی اجرا میشد...