این روزا روزای سخت و بدی رو میگذرونم، روزایی که گاها فک میکردم هیچ وقت تموم نشن و منو توی سیاهیشون محو کنن.
دلتنگ آدمی ام که هرشب خودمو باحرفایی که تازه به اشتراک میزاره آروم میکنم.

آدمی که بعد گذشت چندسال همچنان جای خالیش پر از خالیه
انقد حال روزگارم بد بود که گاها خودمو فراموش میکردم.
لابه‌لای افکارم خودمو صدا میزدم و ملتمسانه ازش میخواستم که به خودش بیادو این حال بد رو خاتمه بده که چاره ساز نبود.
یه روز که مثل همیشه قایق ذهنمو روانه خیالات و افکارم کرده بودم مامان بزرگم گفت : میگذره مادر، خدا که نمرده.
این حرف انگار جرقه زد تو وجودم
انگار من مرده رو با یه دم مسیحایی دوباره به زندگی برگردونده بود.
راست میگف میگذره؛ مث ساعت که یه دیقه اش گذشت
مث چایی که سرد شد یا حتی مثل تمام شبایی که فک نمیکردم صب بشه ولی گذشت و تموم شد.
همونجا توهمون حالت از خودم عکس گرفتم که بعدا ثابت کنم که سخت تریناهم میگذره و به تاریخ میپیونده .
پاشدمو دارم با دستای خالی و به تنهایی با هفت خان مشکلاتم میجنگم.
این وسطا باختم، گریه کردم، زخم خوردم ولی دست از جنگیدن و ساختن اون حال خوب برنداشتم.
دروغ چرا این مابین تا دلت بخواد کم آوردم و کنار کشیدم ولی باز همون خدایی که به قول مامان بزرگ نمرده منو کشوند وسط گودی جنگ و خودشم یادم داد چجوری بایه فن دوخم شکستش بدم.
گرچه هنوز یه خان از هفت خانمم نگذشته ولی به یه نوشتن شرح حال عجیب محتاج بودم یه جورایی به این نحو از دردودل کردن عادت کردم.
من تو این یه ماه گذشته معجزه زیاد دیدم
اتفاقاتی که باعث شدن بیشتر به خودم بیامو دست از تلاش برندارم.
امیدوارم اونی که دستاموگرفته که تنها پشت و پناه این روزامه ول نکنه و نزاره بیش از پیش تنها بمونم.
به قولی《تا خدا بنده نواز است به بنده اش چه نیاز》